Twee meesters van de serene klanken bundelen hier hun krachten, het betreft louter jazzcoryfeeën die geen nadere introductie behoeven. De Italiaanse flugelhornist Enrico Rava en de Amerikaanse pianist Fred Hersch, de twee hebben al talloze keren samengespeeld waarbij ze een voorkeur hebben ontwikkeld voor de duo vorm. Beiden vormden ook duo’s met anderen, zoals Rava met de pianisten Enrico Pieranunzi, Ran Blake en Stefano Bollani en Hersch met gitarist Bill Frisell, trompettist Ralph Alessi en rietblazer Michael Moore. Toch is dit de eerste keer dat ze opnemen in duo vorm en ook de eerste keer dat Hersch opneemt voor ECM.

Het repertoire bestaat uit een aantal standaard ballads, twee eigen nummers en twee bekende stukken van Thelonius Monk. Over het algemeen natuurlijk bekend repertoire, maar letterlijk in de handen van deze twee grootmeesters ontstaat er toch iets geheel eigens. Het album begint met “Retrato em Branco e Preto” van Antònio Carlos Jobim en Chico Buarque, dit Braziliaanse werk is een prima handvat voor Rava om zijn emotievolle spel te etaleren waarbij het kraakheldere toetsenspel van Hersch zorgt voor het nodige tegenwicht, wonderschoon. “Improvisation” is exact wat de titel aanduidt, Rava en Hersch laten hier hun muzikale ideeën geheel de vrije loop en reageren spontaan op elkanders inspiraties hetgeen een boeiend muzikaal verhaal teweeg brengt.

Het bekende “I’m getting sentimental over you” van George Bassman en Ned Washington behoort inmiddels tot de “dood” gespeelde klassiekers, echter deze twee oude rotten weten er toch nieuw leven in te blazen door het tot op het bot te strippen met eenvoudige piano patronen, bijna Monkiaans en emotioneel vibrerend spel op de flugelhorn, het klinkt bijna als een geheel nieuw nummer, knap. Hetzelfde kan gezegd worden van het al even bekende “The song is you” van Jerome Kern en Oscar Hammerstein II. Het vrolijk stemmende “Child’s Song” van Fred Hersch, dat hij al vaker opnam, krijgt hier een heerlijke uitvoering die zowel ontroert als vrolijk stemt. “The Trial” van Enrico Rava nam hij al eerder op, het is weer zo’n fraai muziekje waar de twee elkaar prima aanvoelen en aanvullen. Dan volgen er twee stukken van Monk, voor mij als Monk adept natuurlijk een feest mits het goed wordt vertolkt, als eerste het bekende “Misterioso”, in mijn oren een van de mooiste jazzcomposities, deze uitvoering is, zoals te verwachten viel, van een uitzonderlijk gehalte, kippenvel dus.

Afgesloten wordt er met nog zo’n Monk klassieker “Round Midnight”, zo mogelijk nog mooier dan Misterioso. Fred Hersch is hier solo te horen en hij weet de geweldige sfeer die dit nummer uitademt prachtig weer te geven zonder ook maar een enkele keer het typerende spel van Monk te imiteren, geweldig. Tja wat valt er nog meer te zeggen, niets dus, dit is een van de beste albums die ik de laatste tijd heb gehoord en dat waren er veel.

Jan van Leersum.